Blogu açtığın günü hatırlıyor musun? Her şey çok eğlenceli görünür. Şablonla uğraşırsın, blogger takibe alırsın. Sabah akşam gözün izleyici sayındadır. Blogu istediğin noktaya getirebilmek için tatlı bir uğraşa girersin.

Her gün, hatta günde iki kere yazı yazarsın. O zamana kadar içinde birikmiş birçok şey vardır çünkü. Pek dikkat etmezsin yazdıklarına, zaten aylar sonra bu yazılar silinmeye mahkumdur. Yazdıkça kendini geliştirirsin, eskiden yazdığın yazıların içi boş gözükür.

Zaman geçer, şablondan sıkılırsın, başka bir şablon denemek istersin, “şablonu uygula”ya basarsın ve işte hayatın kararmıştır. Çünkü yeni yaptığın şablonu beğenmezsin ve eskisine de dönemezsin. Ok yaydan çıkmıştır bikere. Sağı solu değişmiştir şablonun. Eski şablonla uğraşmaktansa yenisine geçmeyi daha mantıklı bulursun. Saatlerce internette geçen arayışlardan sonra dandirikten bir şablonu seçip “ee bu olsun bari napıyım” dersin.

O şablon uzun süre kalır.

Birkaç ay geçtikten sonra iki günde bir yazmaya başlarsın. Ciddi (veya kendine göre ciddi) konulardan söz edersin yazılarında. Yazıları da arka arkaya koymazsın ki okuyucular yazıları bi sindirsin.

Sonra üç günde bir yazarsın. Bi bakmışsın artık haftada bir yazıyorsun. “Bir tane olsun haftada, ama kaliteli olsun” dersin. Yavaş yavaş tükenmeye başlarsın. Ayda bir yazarsın artık. Bu sıklıktan azlığa giden yolda kendini önemli bir blogger olarak görürsün, hele ki ayda bir yazmak seni bu önemli hissetme konusunda yüceltir.

Zaman geçer, iyice kopmuşsundur blogdan. Canın sıkılınca girmeye başlarsın bloga. Kapatsam da olur, dersin ve de kapatırsın.

Genel blog kafası budur.. Ha bazen beş para etmez yazarlar ünlü olur bu dandirikten yazılarıyla. Onlar bu blog kafasına dahil değiller, ben onların kafasına sıçıyım.